Chrònos

7 juli 2020

In de coronatijd hielden in een keer al mijn werkzaamheden op. Bij elkaar zijn er zo’n 30 tot 40 optredens afgezegd of verzet en zakten mijn inkomsten naar precies 0 euro. Hoewel er in eerste instantie natuurlijk paniek in de tent zou moeten ontstaan, gaf het mij tegelijkertijd een hoop tijd en ruimte om meer muziek te gaan schrijven (iets wat ik na mijn afstuderen aan het conservatorium lang niet meer gedaan had). Zo belde theater DE KOM mij voor het maken van een vast muziekitem dat onderdeel zou worden van een talkshow die wekelijks zou worden uitgezonden. Niet alleen kon ik weer een beetje aan de slag, maar ik mocht ook samenwerken met cameraman – en tevens oud klasgenoot van de middelbare school – Coen Halmans, die mij elke week weer ontzettend goed in beeld heeft gebracht. Iedere week speelde ik weer een nieuwe pianocover en dat heeft mij een hoop mooi demomateriaal opgeleverd. Bij het opnemen van de zevende aflevering had ik echter een ander idee wat ik voor de laatste aflevering wilde maken: een muziekstuk waarbij ikzelf meerdere keren op beeld te zien en te horen ben… Niet meer een opname die gefilmd wordt vanuit een of twee camerahoeken, maar meerdere opnames uit misschien wel zeven, acht of negen verschillende camerahoeken. Gelukkig werd Coen hier ook enthousiast van.

Tijdens het schrijven van het stuk wilde ik uitgaan van verschillende niet-even-lange melodielijnen in verschillende maateenheden die herhaald zouden worden. Op die manier ontstaat er een verschuiving in de tijd waarop deze melodielijnen samenvallen. Zo is er een melodielijn van drie tellen, die klinkt over een melodielijn van vier tellen, die klinkt over een melodielijn van vijf tellen, die weer klinkt over een melodielijn van zes tellen… Nou goed, je snapt het idee. Vanuit deze gedachte heeft het hele stuk zich ontwikkeld en vormt daarmee de basis van de hele compositie. In het middengedeelte neem ik de ruimte om over deze basis te improviseren en daarmee het concept van de verschillende “tijden” iets meer los te laten, waarna de compositie langzaamaan verandert en eindigt in een andere toonsoort dan waar het oorspronkelijk in begonnen is.

Uit dit concept is ook de naam voor de titel ontstaan. Chrònos (Χρόνος) kent zijn betekenis uit het Grieks. Gezien mijn achtergrond heb ik toch altijd de neiging om werken van mijzelf een Griekse titel te geven, geschreven in een typografie die men tenminste wél allemaal kan lezen. De betekenis van chrònos kan je misschien wel raden. Wij herkennen er woorden in zoals chronologie of chronometer. Precies… “tijd”.

Ik nam het audiomateriaal mee naar de opname en liet dit aan Coen horen, die erg enthousiast reageerde op mijn idee en meteen in actie kwam. De compositie bestaat uit zeven verschillende audiosporen en twee verschillende onderdelen. Dat betekende minimaal 7 x 2 = 14 verschillende camerahoeken!! Er was een hoop werk aan de winkel. In een paar uur hebben we alle camerahoeken opgenomen en zat mijn werk erop, dat van Coen moest nog beginnen: het editen. Wat een tijd en werk heeft daar wel niet ingezeten. Maar hij heeft het voor elkaar gekregen hoor, en hoe!